روز ماما و یادی از ماماهای قدیمی کاکی
هوشنگ حیدری:
در تقویم رسمی ایران، روز ۱۵ اردیبهشت بنام “روز ماما” ثبت گردیده است.
گرامی میداریم یاد و خاطره همه ماماهای محلی و مخصوصا ماماهای قدیمی فوت شده که اکنون در بین ما نیستند.
در کاکی قدیم که آن سالها خبری از زایشگاه و امکانات مجهز امروزی نبود، زنانی مومن و دوست داشتنی وجود داشتند که برای تولد نوزادان به کمک زنان زائو می آمدند و در به دنیا آمدن طفل و نوزاد کمک شایان توجهی به زنان می نمودند.
امکانات محدود آن سالها و سختی های مادران ما در آن سالهای بی امکانات و محرومیت های زادگاهمان در کنار آداب و رسوم آن، خود کتابی طولانی و پرصفحه برای نوشتن می شود؛
این نوشته کوتاه فقط ادای احترامی است به همه ماماهای قدیمی و آنچه که حافظه کوچک راقم سطور یاری میکند می باشد؛
مرحومان :
زیره شهرو حاج علی( مادر مرحوم حاج محمد زارعی و مادر بزرگ برادر حاج علی زارعی عضو محترم شورای شهر)، دی علی مح خولی( مادر حاج علی اکبریان)
زیره باجی/ بمانی
زن مرحوم مشهدی محمود مختار حاج علی( مادر اکبر و اسماعیل حیدری)،
زیره خیری شاکر پور یا دی غلومرضا شاکر پور( مادر بزرگ برادران مهدی، عبدالرضا احمدی
(کاکی خبر)،
دی ابریم علی منو( مادر ابراهیم و خسرو و مرحومه طلعت نصیری) و زنان مرحومه ای دیگری همچون….
زحمات زیادی برای مردم کشیده اند.
در بین ماماها و قابله های قدیمی که هم اکنون در قید حیات هستند و دونفراز آنان کاملا در بستر بیماری هستند اشاره میکنم به زنان مومنه ای همچون : حاجیه آمنه حیدری
زن مرحوم آخوند میلی( مادر محمد حیدری آموزش و پرورش)،
دی علی حیرو منو زارسین( مادر علی و غلامحسین هادی نژاد و مادر بزرگ اکبر روابط عمومی شهرداری)، دی احمد عالی خسرو
و زیره سلمی حاجی زاده مشهور به دی عیسی( مادر بزرگ بنده) که سراسر ایام سال و شب های سرد زمستان و روزهای گرم تابستان را تنها برای رضای خدا به کمک زنان محل می شتافتند،نام هر کدام از این ماماها و قابله ها را باید با آب طلا نوشت و درتاریخ این منطقه بزرگ نسل به نسل در سینه ها ضبط و در کتب تاریخی دیارمان ثبت نمود.
ماماهای قدیمی نظاره گر تولد کودکان بی شماری بوده اند؛ کودکانی که امروز بالغ شده و چه بسا قدم به میانسالی نیز گذاشته باشند.
شاید برای کمتر کسی وجود چنین زنی که تمام زندگی اش در فریادهای رنج آلود مادر و اولین گریه های کودک خلاصه شده ، باور پذیر باشد ، اما این زنان ماما هر چند پیر و شکسته قامت میشدند اما هیچ وقت معنی بازنشستگی و دست رد به مردم را در زندگی شان به یاد ندارند.
امروز، و در روز ماما، بهانه قشنگی شد که به عیادت و دست بوسی مادر بزرگم بروم.
بی بی ام ” دی عیسی” که متولد ۵ مهرماه ۱۳۰۸ هجری شمسی است، احتمال زیاد قدیمی ترین مامای کاکی و دشتی و یا شاید استان بوشهر می باشد که مامای خیلی از بچه های شهر کاکی باشد که اکنون بزرگ و خود صاحب زن و فرزند و منزلی جداگانه و مستقل شده اند؛
و برخی اوقات سال به دیدن بی بی می آیند و خاطرات شیرین تولد و نوزادی خود را با هم در میان میگذارند.
بی بی، چند سالی است کاملا خانه نشین شده است.
هرچند شنوایی ایشان خیلی ضعیف شده است اما باز هم حافظه اش چندان ضعیف نشده و افراد را می شناسد و جویای احوال به قول خودش فرزندانش میشود.
نمازهای بی بی سر موقع و ذکر و تسبیح او نیز همیشگی است.